Ela sempre di que non son boas as débedas

(“non quero deber nada a ninguén”)

Rí porque o meu roedor abúrrese acotío sin poder cheirar nin a choiva miudiña

descoñece que, a ela, o seu reloxo non lle permite ver,

e tampouco cavilar.

Máis alá da moeda que fales

toda tí és débeda.

Co teu pai que endexamais foi neno

ca túa nai que vivía coma un roedor e traballaba na casa coma una formiga

con ese rapaz que foi o home

con aqueles demos que te levaron de cabeza

ao paraíso.

Non queres, eh? Pero así é

todo é teu e todo o debes

o aire que move forte as árbores que agochan curuxas vellas

o medo

a vida

e ata o teu nome.

Ela cree que a súa vida é súa.

É unha vida,

e nela todo o debes.